السلام علي الحسين (عليه السلام)

علم ائمه همانند علم پیامبران و مرسلین، علمی است الهامی و خداداد و فرقی با هم ندارد. خداوند به پیامبران و ائمه، علمی لدنی عطا فرمود تا حجت را بر مردم تمام کنند. امام صادق - علیه‏السلام - از کیفیت علم ائمه و دامنه‏ی حیرت‏انگیز آن - که وصف‏ناپذیر است - چنین یاد می‏کند: «علم ما عبارت است از: غابر، مزبور، نکت فی القلوب (الهامات قلبی)، نقر فی الاسماع (به گوش خوردن صدا) جفر احمر، جفر ابیض و همچنین مصحف فاطمه - علیهاالسلام - و «جامعه» که تمامی مایحتاج مردم در آن است نزد ما است». و چون از حضرت معانی این تعابیر را پرسیدند ایشان فرمود: «غابر؛ دانش آینده است» و «مزبور؛ دانش گذشته می‏باشد» و «نکت فی القلوب؛ الهام است» و «نقر فی الاسماع؛ سخنان ملائکه است زیرا ما گفتار آنان را می‏شنویم لیکن خود آنها را نمی‏بینیم» و «جفر احمر؛ ظرفی است که سلاح پیامبر اکرم در آن قرار دارد و از آن خارج نمی‏شود تا آن که قائم آل‏محمد قیام نماید. اما «جفر ابیض؛ ظرفی است که در آن تورات موسی، انجیل عیسی، زبور داوود و کتب آسمانی پیشین قرار دارد» و «مصحف فاطمه - علیهاالسلام - کتابی است که در آن تمام حوادث و نام‏های کسانی که تا روز قیامت به حکومت می‏رسند مسطور است». و اما «جامعه؛ کتابی است دارای هفتاد ذراع طول که حضرت رسول اکرم - صلی الله علیه و آله - با دهان مبارکشان آن را املا می‏فرمودند و حضرت علی - علیه‏السلام - با دست خویش می‏نگاشتند. به خدا قسم هر چه مردم تا روز قیامت بدان نیاز پیدا کنند در این کتاب آمده است حتی دیه‏ی یک خراش و یک تازیانه یا نصف تازیانه…» [1] .